فرزند حیدر علی، از هنرمندان نقاش و مینیاتوریست معاصر اصفهان، در سال 1286ش در یکی از خانوادههای روحانی و مذهبی اصفهان پا به عرصة حیات گذارد.
از هفت تا پانزده سالگی در مکتبهای قدیم به تحصیلات مقدماتی پرداخت و پس از آن زیر نظر هنرمند معروف نقاشی آن زمان استاد حاج میرزا آقا امامی قرار گرفت.خطایی مدت بیست و شش سال در کارگاه امامی به فراگرفتن نقاشی و تذهیب و سوخت مشغول بود تا به مدد ذوق و استعداد و تربیت، استادی شایسته گردد و پس از مرگ استاد مستقلاً شروع به کار کرد و در خانة محقر خود کارگاهی تأسیس نمود. استاد در رشتههای مختلف نقاشی از قبیل مینیاتوری، طلاکوبی، نقرهکوبی، تذهیب و زرنگاری، برجسته کاری، انواع نقشهسازی و نقشه کشی مخصوص فرش و بخصوص سوخته کاری و غیره مهارتی تام داشت.
از وی آثار فراوانی به جای مانده که اغلب در موزههای خارج و داخل کشور موجود است. استاد علاوه بر تابلوها و آثار بسیار نفیسی که در زمینة هنر مینیاتور، زرنگاری و سوخت از خود به یادگار گذاشته است، تعمیر و تذهیب و تجلید قرآنی قدیمی به خط کوفی بر پوست آهو را به درخواست برخی از علمای زمان خویش مانند علامه امینی، مؤلف کتاب الغدیر، به انجام رسانید. همچنین طرح « حاجی لکلک » وی در آمریکا از جمله آثار ارزندهای بود که برندة جایزه گردید. همچنین تذهیب ضریح مرقد مطهر حضرت ابوالفضل العباس (ع) از اوست.
استاد خطایی مردی وارسته، زحمتکش و بدون تظاهر بود که آثار ارزندهای را از خود به یادگار گذاشت. از این رو این شخصیّت برجستة هنری در دوران حیاتش آن چنان که شایستهاش بود، مورد تقدیر و قدردانی عموم قرار نگرفت. وی در سالهای پایانی عمر دچار نابینایی گردید و دیدهاش را در راه زنده نگاه داشتن هنری گذاشت که از دوران تیموریان در کارنامة هنری ایران زمین ثبت گردیده بود.
سرانجام این استاد در روز پنج شنبه سوم رمضان 1395ق فوت و در صحن تکیة فاضل سراب به خاک سپرده شد.
اشعاری در هفت بیت از « آذر» در مرثیه فوت او بر سنگ مزارش حک شده است.
مشروح زندگی نامه