فرزند حیدر علی، از هنرمندان نقاش و مینیاتوریست معاصر اصفهان، در سال 1286ش در یکی از خانواده­های روحانی و مذهبی اصفهان پا به عرصة حیات گذارد.

از هفت تا پانزده سالگی در مکتب­های قدیم به تحصیلات مقدماتی پرداخت و پس از آن زیر نظر هنرمند معروف نقاشی آن زمان استاد حاج میرزا آقا امامی قرار گرفت.خطایی مدت بیست و شش سال در کارگاه امامی به فراگرفتن نقاشی و تذهیب و سوخت مشغول بود تا به مدد ذوق و استعداد و تربیت، استادی شایسته گردد و پس از مرگ استاد مستقلاً شروع به کار کرد و در خانة محقر خود کارگاهی تأسیس نمود. استاد در رشته­های مختلف نقاشی از قبیل مینیاتوری، طلاکوبی، نقره­کوبی، تذهیب و زرنگاری، برجسته کاری، انواع نقشه­سازی و نقشه کشی مخصوص فرش و بخصوص سوخته کاری و غیره مهارتی تام داشت.

از وی آثار فراوانی به جای مانده که اغلب در موزه­های خارج و داخل کشور موجود است. استاد علاوه بر تابلوها و آثار بسیار نفیسی که در زمینة هنر مینیاتور، زرنگاری و سوخت از خود به یادگار گذاشته است، تعمیر و تذهیب و تجلید قرآنی قدیمی به خط کوفی بر پوست آهو  را به درخواست برخی از علمای زمان خویش مانند علامه امینی، مؤلف کتاب الغدیر، به انجام رسانید. همچنین طرح « حاجی لک­لک » وی در آمریکا از جمله آثار ارزنده­ای بود که برندة جایزه گردید. همچنین تذهیب ضریح  مرقد مطهر حضرت ابوالفضل ­العباس (ع) از اوست.

استاد خطایی مردی وارسته، زحمتکش و بدون تظاهر بود که آثار ارزنده­ای را از خود به یادگار گذاشت. از این رو این شخصیّت برجستة هنری در دوران حیاتش آن چنان که شایسته­اش بود، مورد تقدیر و قدردانی عموم قرار نگرفت. وی در سال­های پایانی عمر دچار نابینایی گردید و دیده­اش را در راه زنده نگاه داشتن هنری گذاشت که از دوران تیموریان در کارنامة هنری ایران زمین ثبت گردیده بود.

 سرانجام این استاد در روز پنج شنبه سوم رمضان 1395ق فوت و در صحن تکیة فاضل سراب به خاک سپرده شد.

اشعاری در هفت بیت از « آذر»  در مرثیه فوت او بر سنگ مزارش حک شده است.