فرزند بزرگ آقا میرزا سید هدایت الله بن صاحب روضات که در روز یکشنبه 15 جمادی الثانی سال 1308ق در محلة چهارسوی اصفهان دیده به جهان گشود.
تحصیلات و اساتید؛ در حوزة علمیة اصفهان، تحصیلات خود را از مقدمات و سطوح تا اجتهاد نزد بزرگان علمای این شهر سپری نمود و از جمعی از مراجع و بزرگان علمای امامیه در عتبات عالیات، قم و مشهد نیز مجاز گردید. نام اساتید او عبارت است از آقا شیخ علی مدرس یزدی؛ آقا سیدمحمود کلیشادی؛ آقا سید مهدی درچه ای؛ آقا سید محمدباقر درچه ای؛ آقا سیدابوالقاسم دهکردی؛ حاج آقا منیرالدین بروجردی. میرزا حبیب الله از چندین نفر از علمای بزرگ اجازة اجتهاد و روایت گرفت که عبارتند از: مولی محمدحسین فشارکی( به اجازة مورخة 8 جمادی الثانی1343)؛ آقا سید حسین حسینی اصفهانی؛ میرزا محمدحسین نائینی( به اجازة مورخه14 ربیع الثانی1344)؛ حاج شیخ عبدالکریم حایری یزدی؛ حاج سید حسین بروجردی؛ حاج سید صدرالدین صدر( به اجازه مورخه9 جمادی الاولی1366)؛ حاج شیخ محمدحسین کاشف الغطاء؛ حاج شیخ علی اکبر نهاوندی؛ حاج سیدمحمد حجت کوه کمری؛ حاج سید محمدمهدی کاظمینی خوانساری و سید محسن حکیم.
حاج میرزا حبیب الله روضاتی از جمله مدرسان و اساتید مبرز فقه و اصول حوزة اصفهان به شمار می رفت. متونی مانند شرح لمعه را در حوزه و شرایع را در منزل برای طلاب و فضلا تدریس می نمود. ایشان رسائلی نیز در فقه و حدیث و تفسیر به نگارش در آورده که عبارتند از: 1- « رساله فی الحبوة»؛ 2- « رسالة فی منّجزات المریض »؛ 3- « رسالة القرعه»؛ 4- «رسالة فی الولایات»؛ 5- «شرح بر عروة الوثقی» ؛ 6- «شرح شرایع» که ناتمام است؛ 7- جزوه های زیادی از منبرهای ایشان که مشتمل بر تفسیر و حدیث و تاریخ و غیره است.
فعالیت های اجتماعی و دینی؛ میرزا حبیب الله چهارسویی از مروجان راستین دین بود و شبانه روز خود را به تبلیغ دین و ترویج آیین و احکام شرع اختصاص داد. در برخی مساجد اصفهان مانند مسجد خیابان خوش( خیابان خشک یا خیابان طالقانی) و مسجد ستاری در خیابان فردوسی و نیز برخی مساجد حومة اصفهان مانند دستگرد خیار، رهنان و کوهستان ماربین، به اقامة جماعت و بیان احکام و منبرهای مفید و مواعظ و خطابه های سودمند اشتغال داشت. وی از ائمة جماعت مورد وثوق و احترام مردم بود و به سبب سخنرانی های گیرا و مفیدش محبوبیت اجتماعی داشت. هر صبح پس از نماز، منبر می رفت و یک بار برای مردم، زیارت جامعة کبیره را بیش از یک سال شرح و تفسیر نمود که بعضی از مریدانش آن ها را می نوشتند. در منبرها و سخنرانی هایش همیشه مطالب را در حدود فکر و استعداد مخاطبان و شنوندگانش تنزل می داد. مردم به مواعظ منبری او که پس از ادای نماز انجام می گرفت، اهمیت بسیار می دادند و تحت تأثیر احوال معنوی او قرار می گرفتند. بارها می فرمود که اگر حیاتی از خدا می خواهم، برای ترویج دین خدا می خواهم. حاج میرزا حبیب الله از جمله مؤسسان حسینیه اصفهانی ها در مشهد مقدس نیز بود و در این راه زحمات و فعالیت های بسیاری انجام داد.
برگزاری جلسات دعای کمیل و مراسم احیا؛ از جمله اقدامات مهم آقا میرزا حبیب الله روضاتی، توجه دادن مردم به دعا و تضرع و ابتهال و توبه به درگاه پروردگار در شبهای جمعه با دعای کمیل بود که جمع کثیری از زن و مرد از دور و نزدیک، در تکیة کازرونی واقع در تخت فولاد، پای منبر او اجتماع و ازدحام می کردند. وی تا به صبح به مراسم احیا و دعا مشغول بود و انقلابی معنوی در درون مردم پدید می آورد. مکتب دعای کمیل را در اصفهان، نخست آخوند ملا محمدباقر فشارکی در تخت فولاد بنیاد نهاد و پس از او با حاج شیخ مرتضی ریزی، حاج میرزا محمدرضا کلباسی و آقا میرزا حبیب الله روضاتی تداوم یافت.
وفات و آرامگاه؛ حاج میرزا حبیب الله در اثر سکته درنیمه شب یکشنبه 16 ربیع الاول 1379ق/27 شهریور1338ش در سن هفتاد سالگی از دنیا رفت و پیکرش با احترام در میان انبوه مردم به تخت فولاد حمل و در تکیة گلزار مدفون گردید. شیخ محمدرضا حسام الواعظین و حاج علم الهدی شیرازی با کمک یکدیگر قصیدة عربی در رثاء او گفته اند که مادة تاریخش این است: لعام وفاته جبریل نادی/ برضوان العلی وصل الحبیب