عالم زاهد و فقیه متبحر در حدود سال 1290ق در شهر اصفهان دیده به جهان گشود. پدرش شیخ حسینعلى شریف از علما و فضلاى تهران بود که با توجه به مرکزیت علمى اصفهان بویژه رونق حوزة علمیة این شهر در آن دوران، به اصفهان آمد و مشغول به تحصیل و تعلیم شد. نامبرده خواهرزادة دانشمند منجم، میرزا عبدالغفار نجمالدوله متوفى 1326ق بود.میرزا محمد باقر فقیه ایمانى در دوران کودکى، پدر دانشمندش را از دست داد ولى با بهرهمندى از تربیت مادرى علویه و باتقوى و نیز تلاشهاى بسیار در مطالعه و تحقیق توانست مراحل عالى علمى و معنوى را با موفقیت طى کند و پشت سر گذارد.وى در جوانى به آموختن رشتة عربى و منطق و ادبیات پرداخت که از جمله استادان ادبى ایشان، ادیب متبحر، سید محمود کلیشادى معروف به سید مغنىگو بود.از استادان دیگر وى آخوند ملا محمد کاشیو آیتالله العظمى آقاى حاج آقا حسین بروجردى بود که در ایام اقامت ایشان در اصفهان از مجلس درس ایشان بهره می برد و ملا عبدالکریم گزى و همچنین حاج آقا منیرالدین بروجردى و شیخ عبدالحسین محلاتى به تحصیل پرداخت و به مراتب عالی علم و اجتهاد نائل آمد و با دختر حاج آقا منیرالدین بروجردی ازدواج کرد.از جمله ویژگىهاى ایشان تقید به نماز شب و توسلات به ساحت مقدس ائمة اطهار، علیهمالسلام، بویژه امام عصر (عج) است. نسبت به مردم با حُسن خلق و مدارا رفتار مىکرد و با اهل علم و نیز عوام متواضع بود. فقیهایمانى از ائمة جماعت مشهور اصفهان بود که در مسجد امامزاده اسماعیل واقع در خیابان هاتف اقامة جماعت مىنمود. آنچه بیش از هر چیز قابل ذکر است، توجه و علاقه خاصى بود که به اهل بیت عصمت، علیهمالسلام، در رفتار و گفتار ایشان آشکار بود و در تمام عمرش در انتظار فراق حضرت حجت بن الحسن العسکرى، ولى عصر، عجلالله تعالى فرجهالشریف، دلى سوخته و اشکى ریزان داشت و در منابر و مجالس و هر فرصتى در طول سال مردم را به ساحت قدس آن حضرت توجه و تنبه مىداد و با آن حال معنوى خاصى که در ایشان بود، تأثیر خاصى در حال اشخاص مىگذاشت. مثلاً روزهاى جمعه با حال گریه و شور و اشتیاق چند مرتبه دعاى ندبه را در طول روز قرائت مىکرد.عنایت و اهتمام زایدالوصفى به ذکر فضایل و مناقب حضرت بقیةالله الاعظم، امام زمان، عجلالله تعالى فرجهالشریف، داشت ؛چنان که تمام منبرهاى او در ایام مختلف سال، چه در مسجد محل اقامة نماز جماعتش وجه مکانهاى دیگر و یا مجالسى که در تمام روزهاى سال قبل از ظهر در منزل شخصى خود منعقد مىنمود، به وعظ و ارشاد مىپرداخت و منحصر به امام زمان- عجلالله تعالى فرجه- بود و آغاز و انجامش در شرح زندگى و دیگر شؤون حیاتى و امامتى آن حضرت برگزار مىگردید. کسانى هم که براى حل و فصل هرگونه مشکل مادى و معنوى به ایشان مراجعه مىنمودند، جنابش قبل از هر چیز او را به نوعى توسلهاى ذکرى و زیارتى و مالى و نمازى و دیگر طرق مناسب به عنوان توسل به ساحت قدس حضرت مهدى (عج) راهنمایى و تشویق مىکرد.وی از جمله کسانی است که در زمان غیبت کبری به ملاقات با حضرت ولی الله اعظم (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نایل و بدین افتخار مباهی گردیده است.آثار قلمى و تألیفات حاج شیخ محمدباقر فقیهایمانى بیش از هشتاد مورد است که تنها چند جلد آنها به همت فرزند فاضل ایشان (حاج شیخ مهدى فقیهایمانى) طبع و منتشر گردیده است.تألیفات ایشان دو دسته است یکى در زمینههاى مختلف عقیدتى، فقهى، اخلاقى و تاریخى، دیگرى در زمینة تحقیقات و نوشتههایى دربارة امام عصر صلواتالله علیه، که عبارتند از: 1- الایات الباهره فى فضائل العترة الطاهره؛ 2- انوار قدسیه در شرح حکمت الهیه؛ 3- بهجةالامامة 4- بهجة الجنان، فیما یتعلق بشرح ارکان الایمان5- بهجةالمرضیه، فیما ثبت للفقهأ الصالحین من الولایة و حدودها؛ 6- تفسیر «ثم لتسئلن یومئد عن النعیم»؛ 7- تفسیر «قد افلح المؤمنون.... »؛ 8- الحجة الغرا فى حدود المعرفة الواجبة لفاطمة الزهرا سلامالله علیها؛ 9- حدائق الایمان فى امر النیابة عن الائمة فى الاعمال؛ 10- الخصال الحسینیه، او المرقاة المکارم الحسینیه؛ 11- الدرة الفاخره فى بیان شؤون العترة الطاهره؛ 12- دیوان اشعار 13- الذورة العلیا فى حقیقة الرویا، 14- رساله، حول تعزیة الامام حسین بن على علیهالسلام؛ 15- رساله، حول زیارة عاشورا والبحث عن سنده و معناه؛ 16- رساله، فى احکام الصور و التماثیل؛ 17- رساله، فى بیان حکم جنب المعذور من الغسل و وظیفة استمرار العذر؛ 18- رساله، فى تحقیق موضوع الاستثناء؛ 19- رساله، فى شرح حال ابىالفضل-العباس بن الامام امیرالمؤمنین علیهالسلام؛ 20- رساله، فى زینب بنت امیرالمؤمنین سلامالله علیها و فضائلها؛ 21- رساله، فى شرح حدیث العقل و الجهل؛ 22- رساله، فى الاجماع؛ 23- رساله، من سبق الى مکان فهو اولى به؛ 24- رساله، فى النیة و ان الاخلاص فیها شرط فى صحة العباده و قبولها؛ 25- رساله، فى المعاصى الکبیره و الصغیره؛ 26- رساله، فى معنى الحکم و المتشابه؛ 27- ماءالحیوان فى تجوید القرآن؛ 28- السراج المنیر فىاهمیة عید الغدیر و فضائله و آدابه؛ 29- روح الایمان فى محبة الرحمن؛ 30- شرح حدیث «الصوم لى و انا أجزى به»؛ 31- شرح نهجالبلاغه فى شرح جمل من کلمات الامام فى التوحید والمعرفه؛ 32- علم الهدى و معلم التقى فى شرح حقوق سیدالشهداء علیهالسلام؛ 33- العوائد الالهیه فى فوائد الرجالیه؛ 34- العوائد العلیه فى الخصائص المختصه بجملة من الائمة الطاهرین؛ 35- فتح الباب فى التحقیق عن مسألة الاستصحاب؛ 36- قطع الوتین فى اللعن على اعداء الدین؛ 37- کشف الحقایق فى شرح اخذ المیثاق عن الخلائق؛ 38- المجالس الحسینیه فى ثورة الامام حسین بن على علیهالسلام فى مکافحة الکفر و نصرة الاسلام من بدء خروجه من المدینه الى مصرعه علیهالسلام فى کربلا؛ 39- مجالس الموحدین فى فضائل شهر رمضان و اعماله و میزات لیلةالقدر؛ 40- مراة الانام فى التحقیق عن علم الامام علیهالسلام؛ 41- مراة النورین فى شرح «خصائص الحسین - للشیخ جعفر التسترى»؛ 42- مصباح الضیاء فى تفسیر اسماء-الحسنى على ترتیب حروف التهجى؛ 43- المصباح المنیر فى تفسیر آیة التطهیر؛ 44- مفتاح الامة فى بیان حجیة الاجماع من طریق السنه؛ 45- نزهة الالباب فى وجوب الحجاب؛ 46- نورالبدر فى معرفة لیلةالقدر؛47- نورالبیان فى التفضیل بین العترة و القرآن(او المفاضلة بین الثقلین)؛ 48- النورالمبین فى شرح خطبة امیرالمؤمنین، المعروفة بخطبة المتقیین و خطبة همام؛ 49- وسیلة الفلاح فى بیان آداب النکاح؛ 50- وفاءالمیثاق من المحب المشتاق شرح الابیات المنسوبة الى الامام حسین؛ علیهالسلام التى اولها: سبقت العالمین الى المعالى. بحسن خلیقه و علو همة. تحقیقات و آثار وی در معرفى و منزلت حضرت ولى عصر، علیهالسلام، عبارتند از:1- انیس المحجة فى کیفیة الرجعه(فارسى)؛ 2- التحفة القائمیه، فى سند زیارة الناحیه و شرحها(فارسى)؛ 3- البشارت الالهیه الى الدولة القائمیه (عربى)؛ 4- تحفة السنیه فى نصرة القائم فى البلیة(عربى)؛ 5- تحفة المعمى ارجوزة فى شرح: و اما الانتفاع بى فى غیبتى؛ 6- تذکرة الحجة لتبصرة اهل المحجة فى شرح الامکنة و الازمنه المنتسبه بالقائم و آدابها و وظائفها ( این رساله با نام« یاد مهدی آرام دل» به فارسی چاپ شده است)؛ 7- تکملة-الایمان بمعرفة صاحبالزمان(به فارسى و با تقریظ حاجآقا منیرالدین بروجردى سال1367ق در اصفهان به چاپ رسیده است)؛ 8- حقة الدرر در شرح وقایع حکومت امام منتظر علیهالسلام؛ 9- الخصائص المهدیه؛ 10- الدرة البهیة فى التسمیة المهدیه؛ 11- سماءالجود فى کیفیة الانتفاع بغایة الوجود، 12- الصراط المستقیم الى جنة النعیم، ملحق و متمم «مفتاح الرحمه»؛ 13- طالع مسعود؛ 14- عین الانهار فى شرح «مطلع الانوار»؛ 15- الغرة المضیئه؛ 16- فتوحات مهدیه در تفصیل فتوحات و پیروزىهاى دینى و دنیوى شیعه در دوران غیبت؛ 17- الفرج الممدد بوجود قائم آل محمد صلىالله علیه و آله و سلم؛ 18- فُک الرقبة؛ 19- الفوائد المهدیه؛ 20- الفواتح المهدیه الى السعادة الابدیه؛ 21- فوز اکبر فى شرح انواع التوسلات بامام المنتظر؛ 22- مطلع الانوار فى ذکر الغائب عن الابصار ؛23 - معراج الایمان فیما یتعلق بصاحب الزمان، حول معرفة امام الحق عن الباطل؛ 24- مفتاح الرحمه فى عهد غیبة الحجة؛ 25- الوسائل المهدیه فى فضل نصرة الامام و الحجة 26- الهدیة المهدیه.تاریخ وفات این عالم جلیلالقدر در سن حدود هشتاد سالگى و در شب جمعه 20 ذیقعده1370ق بوده است. قبر شریفش در اتاق شرقى تکیة کازرونى است.
در سنوات آخر عمر عالم جامع و فقیه متبحر کامل حجت الاسلام والمسلمین مرحوم میرزا محمدباقر فقیه ایمانی که نوعاً چند ماه زمستان را مریض و خانه نشین و قادر به بیرون رفتن از منزل نبود پیوسته به یاد امام عصر بود و روزهای جمعه معمولاً سه مرتبه دعای شریف ندبه را با عشق و شور فراوان خود به تنهایی می خواند و اطرافیان را بدان تشویق می نمود.معظم له از ائمه مشهور جماعت اصفهان و دارای تتبع و احاطه کم نظیری در احادیث اهل بیت علیهم السلام بود و عنایت و اهتمام زائدالوصفی به ذکر فضائل و مناقب حضرت بقیة الله الاعظم امام زمان ارواحنا فداه داشت، آن چنان که تمام منبرهای معظم له در ایام مختلف سال در مسجد محل اقامه جماعتش و یا اگر احیاناً در خارج مسجد اتفاق می افتاد و نیز در مجلسی که در تمام روزهای سال قبل از ظهر در منزل شخصی خود با شرکت گروهی مرد و زن معتقد و خود به وعظ و ارشاد می پرداخت، مقصور و منحصر به ذکر امام زمان(عج) بود و آغاز و انجامش در شرح زندگی و دیگر شئون حیاتی و امامتی آن حضرت برگزار می شد و هر کس دچار هر گونه گرفتاری و مشکل مادی یا معنوی می شد قبل از هر چیزی وی را به نوعی از توسلات به امام عصر ارواحنا فداه رهنمود می کرد و بدین ترتیب مشکل آنها حل و از کارشان گره گشایی می شد.
مرحوم آیت الله حاج سیّد محمّدتقی فقیه احمدآبادی، ارتباط نزدیکی با مرحوم شیخ محمّدباقر فقیه ایمانی داشته و با یکدیگر عقد اخوت و برادری خوانده بودند و دلیل آن، توجه و عنایت خاص این دوبزرگوار نسبت به حضرت بقیة الله الاعظم امام زمان (عج) بوده است.مرحوم آیت الله فقیه احمدآبادی، در کتاب «مکیال المکارم» و دیگر آثار خود، به مناسبتهایی از این بزرگمرد یاد می کنند، مثلاً در بحث اثر چهل و سوم از آثار مداومت در دعاء برای امام زمان (عج) که وسیلة تأیید الهی است برای موفقیت در عبادت می فرماید: بنابراین لازم است بر اهل ایمان، که در هر زمان و مکان به این امر اهتمام ورزند و از اموری که مناسب و مؤید این مطلب است، اینکه برادر عزیز ایمانی فاضل مؤید به تأیید سبحانی، آقا میرزا محمدباقر اصفهانی (که خداوند، بزرگی او را مستدام دارد و هرچه را آرزو دارد به او عطا فرماید) در این روزها برایم نقل کرد که: شبی از شبها در خواب یا بین خواب و بیداری، مولایم، امام همام، مولای مردم و بدر تمام، و حجة خدا بر همة مخلوقات، امام حسن مجتبی (ع) را دیدم و عبارتی فرمودند که معنایش این است:بر روی منبرها به مردم بگوئید و به آنها دستور دهید، که توبه کنند، و دعا کنند در فرج حضرت حجت(عج) و دربارة تعجیل ظهورشان. این دعا همانند نماز میت نیست که واجب کفائی باشد و با انجام دادن بعضی از مردم از دیگران ساقط شود، بلکه همانند نمازهای روزانه است که بر همة مکلفین واجب است آن را انجام دهند
عالم ربانی و فاضل کامل آیت الله حاج شیخ محمّدباقر فقیه ایمانی می نویسد: حقیر در عالم رؤیا دیدم که در مجلسی نشسته ام و جمعی از آقایان با عظمت خاصی حضور دارند و گمانم این بود که از ائمه اطهار باشند. سیّد جلیل القدر باریک اندامی که عمامة کوچک بر سر نهاده و قد بلندی داشت وارد شد و بر روی صندلی نشست. طوماری را گشود و فرمود: این را از جانب حضرت صاحب الامر آورده ام تا برای شما بخوانم که مفصل و به عربی بود. تنها چیزی که در خاطر من ماند این است که امام می فرماید: من چگونه در میان شما بیایم در حالی که شما زیارت آل یس نمی-خوانید و دعا برای فرج نمی کنید و کمک به ضعیفان و مستمندان نمی نمایی؟
تکیه و بقعه کازرونی
فقیه ایمانی
فوز اکبر
محمدباقر فقیه ایمانی
مطلع الانوار