آن عالم فاضل کامل، فرزند ملاعلی گزی به سال 1271ق در گز که آن زمان قریة بز­رگی در منطقة برخوار محسوب می­ شد، متولد گردید­. تحصیلات ابتدایی را در زادگاهش آغاز کرد و پس از آن برای فراگیری علوم مذهبی عازم اصفهان شد و در مدارس حوزه علمیة آن شهر تحصیلات مقدماتی و دانشهای حوزوی را فرا گرفت.

    وی سپس راهی عتبات عالیات گردید و در حوزه­ نجف اشرف از علما و فقهای ناموری، مانند آیات عظام: سید ابوالحسن مدیسه­ ای، میرزامحمد حسین نایینی،آقا ضیاء عراقی و شیخ محمدحسین تهرانی بهره­مند شد، و بعد از اتفاقات شهریور 1320ش به ایران بازگشته و مدتها در زادگاه خود،شهر گز سکونت نمود.

    اهتمام وی نسبت به امور معنوی ستودنی بود، بویژه نقل شده که برای اقامه نماز جماعت مغرب و عشا با پای پیاده از اصفهان راهی گز می­شد و چنان تقیدی به رعایت حلال و حرام و اجتناب از محارم الهی از خود نشان می­داد که اگر در مسیر، همشهریانش اصرار به سوار شدن بر مرکبشان می­ کردند، تا از متشرع بودن صاحب چهار پا مطمئن نمی­ گردید، سوار بر آن نمی­ شد.

    در بسیاری مواقع، با حالت خضوع و خشوع مشغول ذکر حق تعالی بود و هدایایی که برخی دوستان از روی محبت و علاقه برای پیشکش به دربخانه اش می­بردند، تا از محل کشت و کار و شریک داشتن یا نداشتن و خالی بودن از حق یتیم، صغیر و غیره اطمینان حاصل نمی­ کرد، از پذیرفتن آن خودداری می­ نمود. به گرمی از میهمان استقبال می ­کرد و با ساده­ ترین وسایل پذیرایی از میهمانان پذیرایی می کرد و اگر نزدیک به وقت طعام بود، برای صرف غذا دعوت می­کرد. بر سر سفره او چیزی جز سادگی و محبت وجود نداشت. کنار دست بچه ها می ­نشست و برای موقعیت خویش در جامعه حدی معین نمی­ کرد، خود را خدمتگزار دین و مردم می­دانست، منتظر سلام کسی نمی ­شد و بر اساس سنت نبوی (ص) پیش سلام بود، هیچ کس درشت خویی از او به یاد نداشت و نصایح او باعث هدایت و دگرگونی افراد می­شد.

    با آنکه عالیترین سطوح علمی حوزه را گذرانده و محضر استادان بزرگی را درک کرده بود ، برای بیان احکام و شرح روایات، ساده ترین روشها را انتخاب می­کرد و چون خود جلوه ای از زندگی بی­ آلایش و ساده زیستی بود، این سلاست و روانی گفتار با سادگی کردار او درهم می آمیخت و معجونی را برای قلب و فکر و اندیشه دیگران حاصل می­ کرد.

    سالهای نخستین که به اصفهان آمد، چهار شب اول هفته را در مدرسة نیم آورد که محل تدریس و فعالیتهای علمی­ اش بود، به سر می­برد و سه شب دیگر را به گز می رفت و در کنار خانواده بود و به امور شرعی و دینی محل نیز رسیدگی می نمود. پس از مدتی توانست با فروش یک قطعه ملک موروثی خود در اصفهان، در محلة شهشهان خانه­ای تهیه کند و تا حدودی از رنج و مشقت نجات یابد. البته، پس از انتقال خانواده به اصفهان برنامة کارش؛ یعنی رفت و آمد به گز برای ارشاد وتبلیغ همچنان ادامه داشت. در حقیقت، شیخ غلامرضا در طی 35 سال، در مقام خطابه و منبر و اقامة نماز جماعت، به ترویج شریعت پرداخت و در مدرسة نیم آورد به تحقیق و مباحثات علمی می­ پرداخت.

     پس از تدریس­، ظهرها امامت جماعت مدرسة نیم آورد را عهده­ دار بود که بجز طلاب­، برخی از کسبه و بازاری­ها نیز در این جماعت شرکت می­کردند­         

    رفتار او در امر به معروف و نهی از منکر به  گونه­ای بود که هم ابهت و سنگینی خود را حفظ  می­کرد و هم طرف مقابل را از خود شرمنده می ­نمود و نیز دیگران را نسبت به معروف و منکر آگاه می­داد .

    شیخ غلامرضا در چهارم شعبان المعظم 1396ق به رحمت ایزدی پیوست. مرگ او در پی­سه سال خانه نشینی بر اثر کهولت و بیماری صورت گرفت و در صحن تکیه کازرونی به خاک سپرده شد .   

    از وی چهار فرزند پسر به نامهای رسول (علی)، مهدی­، احمد و محمود بر جای ماند. فرزند ارشد او مرحوم حجت الاسلام رسول پناهنده از شاگردان آیات عظام : سید محمد رضا گلپایگانی (ره)­ و سید محمد محقّق داماد (ره) بود. وی مدتها امامت جمعه گز را عهده دار بود و در دوره ­های دوم و سوم مجلس شورای اسلامی از سوی مردم برخوار به عنوان نماینده برگزیده شد. پس از فوت در گلستان شهدای گز به خاک سپرده شد