دومین فرزند آیت الله العظمی سید محمد باقر درچه ای است. آقا سید ابوالمعالی در عهد نوجوانی و جوانی ابتدا به فراگیری علوم اسلامی در حوزة علمیة اصفهان بویژه در مدرسه نیم آورد پرداخت. وی از محضر پدر بزرگوارش و مجلس درس عمومی خود سید محمد درچه ای بهره بسیاری برد. سید ابوالمعالی از جهت علمی مبرز بود و از حیث اخلاقی و اجتماعی نیز مورد توجه فضلا و روحانیون و مورد احترام مردم اصفهان واقع گردید. علی رغم بیماری مزمنش تا آنجا که توان جسمی او اجازه می داد در امر خدمت به مردم و تبلیغ و ارشاد مسلمین همت می گماشت.
وی زندگی بسیار ساده و بی آلایش داشت و فقیرانه می زیست ولی طبعی بلند و روحیه ای شاد، سرافراز و سخاوتمند داشت و با کمترین هزینه به زندگی حلاوتی خاص می بخشید. او هرگز از فقر و زندگی ساده رنج نمی برد و قانع بود و هر وقت امکاناتی برای او فراهم می آمد؛ اقوام، دوستان و اهل محل از سخای او متنعم می شدند و گاهی یک وعده غذا را که فقط در حد سهم خود او بود با نیازمندی دیگر نصف می کرد و از کمک به دیگران دریغ نداشت. دوستان اهل علم و روحانی به رفاقت و همنشینی و مجالست علمی با او افتخار می کردند مانند پدرش صریح اللهجه و در بیان مطالب علمی حاضرالذهن بود. سؤالات شرعی و مطالب علمی را گویا و صریح جواب می داد. وی نظری بلند و طبعی عالی داشت به نحوی که اکثراً به فضایل اخلاقی او غبطه می-خوردند.
وفات وی در 6ربیع الاول 1374ق هنگام مسافرت به مشهد مقدس و زیارت ثامن الحجج، امام علی بن موسی الرضا (ع ) رخ داد و طی مراسم باشکوهی جنازه اش به اصفهان انتقال یافت و در تکیة کازرونی به خاک سپرده شد.
مشروح زندگی نامه
دومین فرزند آیت الله العظمی سید محمد باقر درچه ای است. مادرش دختر حاج اسدالله درچه ای، بانویی متدین و در کمال عفت و دانایی بود و لیاقت همسری یک مرجع تقلید و استاد بزرگی همچون آقا سید محمد باقر را دارا بود که دستگیری از فقرا و فروتنی نسبت به بانوان از ابتدا تا پایان زندگی اش استمرار داشت. آقا سید ابوالمعالی در عهد نوجوانی و جوانی ابتدا به فراگیری علوم اسلامی در حوزة علمیة اصفهان بویژه در مدرسه نیم آورد پرداخت. وی از محضر پدر بزرگوارش و مجلس درس عمومی خود سید محمد درچه ای بهره بسیاری برد. سید ابوالمعالی از جهت علمی مبرز بود و از حیث اخلاقی و اجتماعی نیز مورد توجه فضلا و روحانیون و مورد احترام مردم اصفهان واقع گردید. علی رغم بیماری مزمنش تا آنجا که توان جسمی او اجازه می داد در امر خدمت به مردم و تبلیغ و ارشاد مسلمین همت می گماشت.
وی زندگی بسیار ساده و بی آلایش داشت و فقیرانه می زیست ولی طبعی بلند و روحیه ای شاد، سرافراز و سخاوتمند داشت و با کمترین هزینه به زندگی حلاوتی خاص می بخشید. او هرگز از فقر و زندگی ساده رنج نمی برد و قانع بود و هر وقت امکاناتی برای او فراهم می آمد؛ اقوام، دوستان و اهل محل از سخای او متنعم می شدند و گاهی یک وعده غذا را که فقط در حد سهم خود او بود با نیازمندی دیگر نصف می کرد و از کمک به دیگران دریغ نداشت. دوستان اهل علم و روحانی به رفاقت و همنشینی و مجالست علمی با او افتخار می کردند مانند پدرش صریح اللهجه و در بیان مطالب علمی حاضرالذهن بود. سؤالات شرعی و مطالب علمی را گویا و صریح جواب می داد. وی نظری بلند و طبعی عالی داشت به نحوی که اکثراً به فضایل اخلاقی او غبطه می-خوردند.
وفات وی در 6ربیع الاول 1374ق هنگام مسافرت به مشهد مقدس و زیارت ثامن الحجج، امام علی بن موسی الرضا (ع ) رخ داد و طی مراسم باشکوهی جنازه اش به اصفهان انتقال یافت و در تکیة کازرونی به خاک سپرده شد.
حکایاتی جالب در کتاب « قصه های خواندنی» درباره عنایت حضرت رضا - علیه السلام- نسبت به سید ابوالمعالی درچه ای در هنگام تشییع جنازه وی در حرم مطهر آن حضرت نقل شده است.
-
ابوالمعالی درچه ای
-
سید ابوالمعالی درچه ای
-
سید ابوالمعالی درچه ای