صمصام که با آن عمامه سبز رنگش میآمد، دیگر کسی نباید منبر میرفت. بدون دعوت میآمد و بدون آنکه منتظر نوبت باشد به بالای منبر میرفت و شروع به سخنرانی میکرد. همة روحانیون و وعاظ هم این مطلب را میدانستند و غالباً شکایتی نمیکردند. آن روز هم جلسه شلوغ بود و علاوه بر مردم، بسیاری از مسئولان حکومت در زمان طاغوت از جمله استاندار، رئیس شهربانی، ساواک و فرماندار هم آنجا حضور داشتند. صمصام موقعیت را مناسب دید. بالای منبر رفت و شروع به صحبت کرد.او گفت: « یک شب علوفه برای اُلاغم نداشتم. دیدم حیوان گرسنه است و نمیشود گرسنه بخوابد رفتم بیرون دیدم همه دکانها بسته است. تا اینکه به محلة جلفا و محلة ارمنیها رسیدم. آنجا چند دکان باز بود. دیدم چیزهایی آنجا هست. شیشههایی گذاشتهاند و چیزهایی میفروشند.به یکی از دکان دارها گفتم آقا علفی، جویی، گندمی، چیزی ندارید برای الاغمان؟ دکان دار گفت: جو نداریم ولی آبجو داریم. متوجه شدم اینجا مشروب فروشی است. با خود فکر کردم حالا که این الاغ ما جو گیریش نیامد شاید آبجو را بخورد. مثل کسی که پرتغال گیرش نمیآید و آب پرتغال می خورد. قدری از آبجوها را جلوی الاغ گذاشتم. یک بویی کرد و سرش را بلند کرد. هر چه گفتم بخور، دیدم نخورد. به الاغم گفتم: الاغ عزیز، بخور. این آبجو است این همان چیزی است که استاندار میخورد، این همان چیزیی است که رئیس شهربانی میخورد... و زیر چشم به یک یک آنها نگاه میکرد. به این ترتیب یکی یکی، اسم مسئولین شهر را که در آن جلسه بودند، میبرد و آنها را عملاً از الاغ خودش پستتر و پایینتر آورد. این حرفها را صمصام زمانی میگفت که کسی جرأت نگاه کردن به یک پاسبان را نداشت و بسیار قابل تأمل بود که سیدی در جلسة مهمی این چنین موجب شکستن ابهت طاغوت و طاغوتیان شود. آری او با این شوخیها و فکاهیها نقش بسیار مؤثری در مبارزه با رژیم پهلوی و روشنگری مردم داشت.

صمصام و کارت دعوت‏ یک وقت صمصام مى‏گفت من آرزو به دلم ماند که یکبار براى منبر دعوتم کنند تا اینکه روزى دیدم پاکتى براى من آمده و خوشحال شدیم که بالاخره این آرزو به دلمان نماند، وقتى که پاکت را باز کردم، دیدم در نامه نوشته‏اند آقاى بهلول لطفاً به روضه‏ى ما تشریف نیاورید، این پنجاه تومان را هم پیش پیش بگیرید که مطمئن باشید و آنجا نیایید.

صمصام و کارت دعوت یک وقت سیّد محمّد صمصام آن خطیب پاک‏دل مى‏گفت من آرزو به دلم ماند که یک بار براى منبر دعوتم کنند تا اینکه روزى دیدم پاکتى براى من آمده و خوشحال شدیم که بالاخره این آرزو به دلمان نماند، وقتى که پاکت را باز کردم، دیدم در نامه نوشته‏اند آقاى بهلول لطفاً به روضه ما تشریف نیاورید، این پنجاه تومان را هم پیش‏پیش بگیرید که مطمئن باشید و آنجا نیایید. صمصام و ارتباط با امام-ره- و انقلاب ماجراى دیگر این که بعد از دستگیرى حضرت امام-ره- بعد از پانزده خرداد در یکى از همین جلسات بسیار مهم و پرجمعیّت با همان آهنگ و لحن خاص خود که داشت، مى‏گوید: هرچه به این سیّد-خمینى- گفتم پایت را روى دُم سگ نگذار سگ مى‏گیرد تو را، حرف صمصام را نشنید و بالاخره پا روى دم سگ گذاشت و سگ گرفتش این جملات را با همان لحن خاص خودش، شیرین و زیبا و ادیبانه و با نثر مُسجَّع، در شرایط خفقانى بیان کرده بود که آن زمان کسى جرأت بردن نام امام را نداشت. با این سخنان افراد ساواک بلافاصله مى‏آیند و مرحوم صمصام را دستگیر مى‏کنند. سعى و اصرار ساواک براى سوار پیکان نمودن ایشان به نتیجه نمى‏رسد و مى‏گوید من با الاغم مى‏آیم. بالاخره افراد ساواک مجبور مى‏شوند صمصام و الاغش را همراهى کند تا به مقرّ ساواک برسند. در بین راه تمام مردمى که در مسیر ایشان عبور مى‏کردند متوجّه صمصام شدند و اطرافش شلوغ مى‏شود و در حمایت او، تا ساواک او را بدرقه مى‏کنند. خبر دستگیرى و رفتن صمصام به طرف ساواک در پى سخنرانى به حمایت حضرت امام در شهر مى‏پیچد که ادامه این ماجرا از قول خود صمصام و یا شاید بعضى افراد ساواک به بیرون درز پیدا کرده بود که ساواکیها به خاطر همان خلق و خوى خاص و دوست‏داشتنى او دور او جمع مى‏شوند. رئیس ساواک هم مى‏آید و وقتى محبّت مردم حتى برخى افراد ساواک را به صمصام مى‏بیند و به شخصیت او پى مى‏برد بنا را بر ترساندن او مى‏گذارد و با قیافه‏اى خیلى خشنى فریاد مى‏زند: توى دیوانه را من باید سر جایت بنشانم، کارى با تو مى‏کنم که دیگر نفس نکشى، و این مزخرفها را نگویى، پدرت را درمى‏آورم، و شروع به هتاکى و فحاشى مى‏کند. سپس دستور مى‏دهد صد ضربه شلاق به او بزنند تا از این به بعد خفه‏خون بگیرد. شلاق را مى‏آورند و خوب صحنه‏سازى مى‏کنند تا او را مرعوب کنند. صمصام با همان ابهتى که داشت مى‏گوید، دست نگهدارید من یک جمله بگویم، بعد هرچه مى‏خواهید مرا بزنید. مى‏گوید: من صد ضربه شلاق را قبول دارم امّا چون ما از خاندان عصمت و بذل و کرم و بخشش هستیم به تأسى از جدّم پیغمبر که بخشنده و اهل سخاوت بود پنجاه تا از آن را به خود این آقاى رئیس بخشیدم که به او بزنید و سپس اشاره به یکى از سران ساواک مى‏کند و مى‏گوید: بیست‏تایش را هم به ایشان بزنید، ده ضربه هم به فلانى، پنج ضربه را هم به دیگرى، و سه‏تایش را هم به فلانى تا به نود و هشتمین مى‏رسد، بعد مى‏گوید حالا براى اینکه این الاغ من هم دلش نشکند دو ضربه شلاق هم به این الاغم بزنید. با این شگرد رئیس ساواک و اطرافیانش را در ردیف الاغش به حساب مى‏آورد. رئیس ساواک عصبانى‏تر مى‏شود و مى‏گوید یااللّه بخوابانیدش مثل اینکه رویش کم نمى‏شود. خلاصه شلاق را بالا مى‏برند تا او را بزنند، مى‏گوید: صبر کنید، من یک جمله دیگر هم بگویم و بعد بزنید که من حقم است و صد تا هم کم است دویست تا باید بزنید بعد با کمى تأمل مى‏گوید واللّه من خودم، عالم بى‏عمل هستم عالم بى‏عمل باید بخورد دو بار هم باید بخورد. مى‏گویند چطور؟ مى‏گوید: یک روز خودم به سیّد خمینى گفتم پایت را روى دم سگ نگذار، سگ تو را مى‏گیرد، ولى الان خودم پایم را گذاشته‏ام روى دم سگ با اینکه مى‏دانستم این طور است، در عین حال خودم هم همان کارى را انجام دادم و حقم است بزنید. رئیس ساواک وقتى مى‏بینند که نمى‏شود با این آدم طرف شد با عصبانیت تمام سیّد را با برخى تهدید و داد و فریاد از ساواک بیرون مى‏کند.

صمصام و ارتباط با امام(ره) و انقلاب‏ ماجراى دیگر این که بعد از دستگیرى حضرت امام(ره) بعد از پانزده خرداد در یکى از همین جلسات بسیار مهم و پرجمعیّت با همان آهنگ و لحن خاص خود داشت، مى‏گوید: هرچه به این سیّد(خمینى) گفتم پایت را روى دُم سگ نگذار سگ مى‏گیرد تو را، حرف صمصام را نشنید و بالاخره پا روى دم سگ گذاشت و سگ گرفتش این جملات را با همان لحن خاص خودش، شیرین و زیبا و ادیبانه و با نثر مُسجَّع، در شرایط خفقانى بیان کرده بود که آن زمان کسى جرأت بردن نام امام را نداشت. با این سخنان افراد ساواک بلافاصله مى‏آیند و مرحوم صمصام را دستگیر مى‏کنند. سعى و اصرار ساواک براى سوار پیکان نمودن ایشان به نتیجه نمى‏رسد و مى‏گوید من با الاغم مى‏آیم. بالاخره افراد ساواک مجبور مى‏شوند صمصام و الاغش را همراهى کند تا به مقرّ ساواک برسند. در بین راه تمام مردمى که در مسیر ایشان عبور مى‏کردند متوجّه صمصام شدند و اطرافش شلوغ مى‏شود و در حمایت او، تا ساواک او را بدرقه مى‏کنند. خبر دستگیرى و رفتن صمصام به طرف ساواک در پى سخنرانى به حمایت حضرت امام در شهر مى‏پیچد که ادامه‏ى این ماجرا از قول خود صمصام و یا شاید بعضى افراد ساواک به بیرون درز پیدا کرده بود که ساواکیها به خاطر همان خلق و خوى خاص و دوست‏داشتنى او دور او جمع مى‏شوند. رئیس ساواک هم مى‏آید و وقتى محبّت مردم حتى برخى افراد ساواک را به صمصام مى‏بیند و به شخصیت او پى مى‏برد بنا را بر ترساندن او مى‏گذارد و با قیافه‏اى خیلى خشنى فریاد مى‏زند: توى دیوانه را من باید سر جایت بنشانم، کارى با تو مى‏کنم که دیگر نفس نکشى، و این مزخرفها را نگویى، پدرت را درمى‏آورم، و شروع به هتاکى و فحاشى مى‏کند. سپس دستور مى‏دهد صد ضربه شلاق به او بزنند تا از این به بعد خفه‏خون بگیرد. شلاق را مى‏آورند و خوب صحنه‏سازى مى‏کنند تا او را مرعوب کنند. صمصام با همان ابهتى که داشت مى‏گوید، دست نگهدارید من یک جمله بگویم، بعد هرچه مى‏خواهید مرا بزنید. مى‏گوید: من صد ضربه شلاق را قبول دارم امّا چون ما از خاندان عصمت و بذل و کرم و بخشش هستیم به تأسى از جدّم پیغمبر که بخشنده و اهل سخاوت بود پنجاه تا از آن را به خود این آقاى رئیس بخشیدم که به او بزنید و سپس اشاره به یکى از سران ساواک مى‏کند و مى‏گوید: بیست‏تایش را هم به ایشان بزنید، ده ضربه هم به فلانى، پنج ضربه را هم به دیگرى، و سه‏تایش را هم به فلانى تا به نود و هشتمین مى‏رسد، بعد مى‏گوید حالا براى اینکه این الاغ من هم دلش نشکند دو ضربه شلاق هم به این الاغم بزنید. با این شگرد رئیس ساواک و اطرافیانش را در ردیف الاغش به حساب مى‏آورد. رئیس ساواک عصبانى‏تر مى‏شود و مى‏گوید یااللّه بخوابانیدش مثل اینکه رویش کم نمى‏شود. خلاصه شلاق را بالا مى‏برند تا او را بزنند، مى‏گوید: صبر کنید، من یک جمله دیگر هم بگویم و بعد بزنید که من حقم است و صد تا هم کم است دویست تا باید بزنید بعد با کمى تأمل مى‏گوید واللّه من خودم، عالم بى‏عمل هستم عالم بى‏عمل باید بخورد دو بار هم باید بخورد. مى‏گویند چطور؟ مى‏گوید: یک روز خودم به سیّد خمینى گفتم پایت را روى دم سگ نگذار، سگ تو را مى‏گیرد، ولى الان خودم پایم را گذاشته‏ام روى دم سگ با اینکه مى‏دانستم این طور است، در عین حال خودم هم همان کارى را انجام دادم و حقم است بزنید. رئیس ساواک وقتى مى‏بینند که نمى‏شود با این آدم طرف شد با عصبانیت تمام سیّد را با برخى تهدید و داد و فریاد از ساواک بیرون مى‏کند.

صمصام و ترور حسنعلى منصور در پى ترور حسنعلى منصور توسط فدائیان اسلام در سال 1343ش. وقتى یکى از منبرى‏هاى خبیث دربارى در اصفهان بر منبر براى شاه و پسرش و بعد هم براى سلامتى و شفاى منصور دعا کرده بود؛ در حالیکه على‏الظاهر منصور همان شب به درک واصل شده بود ولى براى تیره نشدن جشن ششم بهمن از اعلام آن جلوگیرى مى‏کردند و هنوز ادعا مى‏کردند مجروح در بیمارستان است و دستور داده بود براى شفاى او دعا کنند. اتفاقاً صمصام در همان مجلس حاضر بوده است، وقتى منبرى دربارى شروع به نام بردن شاه و خاندان او مى‏برد و براى شفاى حسنعلى منصور، دعا مى‏کند، صمصام یکدفعه از کنار منبر بلند مى‏شود و مى‏گوید: آى فلانى به خر من دعا نکردى، یکباره همه‏ى جمعیت مى‏خندند و به این صورت صمصام در آن ایّام نقش خیلى خوبى را در ارتباط با حمایت از امام و انقلاب ایفا مى‏کند.

صمصام و نفت‏ در دوران طاقوت روزى صمصام از مقابل ورزشگاهى عبور مى‏کرد وقتى عده‏اى از جونان را مشغول بازى فوتبال مى‏بیند لحظه‏اى مرکب خود را از حرکت بازمى‏دارد و بازى بچه‏ها را تماشا مى‏کند. سپس با دست به سوى بچه‏ها اشاره مى‏کند و با صداى بلند مى‏گوید: این قدر دنبال توپ نروید که توپ کجا مى‏رود، بروید بپرسید نفت کجا مى‏رود؟!!.

صمصام و اسب سفید حاج‏آقا ضیاء نقل کرده‏اند که روزى در تکیه «حسن خاکى» واقع در محله‏ى خواجو، روضه‏خوانى بود و من به اتّفاق مرحوم صمصام وارد آن محفل شدیم. حاج‏آقا ظهیر و حاج‏آقا مشکوة از روضه‏خوانان آن محفل بودند. پس از پایان سخنرانى حاج‏آقا مشکوة آقاى صمصام بلافاصله به منبر رفت و روضه‏ى بسیار جان‏سوزى خواند، و بعد از پایان روضه‏ى خود درخواست پانصد ریال پول نمود. یکى از کارگردانان تکیه به او گفت بیایید پایین من به شما خواهم داد، صمصام گفت: من نقداً بالاى منبر مى‏خواهم. هرچه اصرار کردند نیامد، عاقبت شخصى جلو رفت و ایشان را از منبر پایین آورد. حاج‏آقا ضیاء مى‏گوید من شاهد این قضیه بودم ناراحت شدم و از تکیه بیرون رفتم، در خارج تکیه دیدم بچه‏ها اطراف صمصام را گرفته‏اند و او را اذیّت مى‏کنند، بچه‏ها را با داد و بیداد عقب زدم و صمصام را از دست آنها رهایى دادم و برگشتم به طرف منزل، شب در عالم خواب دیدم که وارد خانه‏ى صمصام شده‏ام، مرحوم صمصمام به استقبال من آمد و پس از سلام و احوالپرسى گرمى که از من کرد گفت: پسرم چرا از جریان تکیه ناراحت شدى، به اجداد طاهرین ما خیلى بیش از این‏ها توهین کردند شما نباید براى این چیزهاى کوچک ناراحت شوى، ولى حالا که شما براى من غصه خوردى واز من دفاع کردى، یکى از حیواناتم را به شما مى‏دهم تا با خود ببرى. من دیدم انواع حیوانات در اطراف صمصام بودند، در بین آنها یک اسب سفید چاق نظرم را جلب کرد و همان را انتخاب کردم و صمصام گفت: بدون زین برگ که براى شما فایده‏اى ندارد بیا زین و برگ آن را هم به تو بدهم. بعد زینى آورد و به پشت اسب گذاشت و لجام به دهان حیوان بست و زیر بغل و سپس پاى راست مرا گرفت و سوار بر اسب کرد و دهانه‏ى اسب را به دست من داد و گفت برو. من از خواب بیدار شدم، فرداى آن روز ساعت دو نیم بعدازظهر از خیابان آمادگاه وارد خیابان چهارباغ مى‏شدم، ناگهان صدایى به گوشم رسید که مى‏گفت: آهاى با تو هستم، برگشتم نگاه کردم دیدم آقاى صمصام است که سوار بر اسب مى‏باشد، صمصام به من گفت: اسبى را که دیشب به تو دادم دارى یا نه؟! و بعد در میان بهت و حیرت من پا به رکاب فشرد و اسب را به جلو راند و از آنجا دور شد!

صمصام و کفن رضاخان بعد از مرگ رضاخان از مشهد به اصفهان آمده بودم و در مسجد بابا توتا که در خیابان کمال بود منبر رفته بودم، در حین سخنرانى، صمصام آمد و صمصام که مى‏آمد دیگر کسى نباید منبر مى‏رفت صمصام آن روز عمامه بر سر نداشت، رفت منبر و ما هم نشستیم گوش بدهیم اوّل دوتا سرفه کرد و گفت نمى‏پرسید عمّامه‏ات کجاست، سپس گفت وقتى پهلوى مُرد، هرکجا بردند خاکش کنند خاک بیرونش انداخت، گفتند ببریدش ایران(این قضیه مربوط به یک ماه بعد از خاک کردن رضاخان بود)، این جاهم که آوردند خاک بالایش انداخت گفتند باید عمامه حضرت آقاى صمصام را کفنش کنند که خاک قبولش کند، عمامه را بردند کفن پهلوى کردند تا خاک قبولش کرد، بعد سرفه‏اى کرد و گفت خواهید گفت که کفن نباید مشکى یا سبز باشد، خوب آخر رضاخان چه چیزش به مسلمانها مى‏خورد که کفنش بخورد.

صمصام و تعهدنامه‏ در مسجد امام، مجلس فاتحه‏ى کسى بود و در این فاتحه دولتى‏ها هم بودند، نمى‏دانم روى منبر چه گفت که وقتى پایین آمد ایشان را گرفتند و به شهربانى بردند، ما نیز همراه او رفتیم از مقامات بالا دستور داده بودند از او تعهدى بگیرند که دیگر حرف نزند، ماجرا را به صمصام گفتند، گفت کاغذ و قلم بیاورید، گفتند: بنویس اینجانب، و صمصام، یک اینِ بسیار بزرگ روى کاغذ نوشت، مأموران دیدند اگر بخواهند با این حروف بزرگ تعهد از او بگیرند باید بیش از صد تا کاغذ برایش بیاورند، بنابراین گفتند رهایش کنید برود.

صمصام و بانى روضه‏ روزى سیّد صمصام وارد محفل روضه‏ایى شد که بانى روضه منبع درآمدش در کسب حرام و ربا بود. صمصام یک‏راست بر منبر رفت و سخنان دُربار و طنزآمیز خود را بطور مفصّل ادامه داد. از آنجا که واعظ بعدى معطّل بود تا منبر برود، صاحب‏خانه رفت و بیخ گوش او گفت از منبر پایین بیایید آقا مى‏خواهند منبر بروند، ناگهان سیّد صمصام فریاد زد: فهمیدید این آقا چه گفتند؟ مردم که همه متوجّه شدند؛ صمصام گفت: ایشان مى‏گوید به مردم بگو من ورشکست شده‏ام دم در هرکس مى‏تواند به من کمک کند.

صمصام و صارم‏الدوله روزى صارم‏الدوله از استاندارى بیرون آمد و سیّد صمصام به او خطاب کرد: «آى صارم‏الدوله صد هزار تومان بده خاکه ذغال براى فقرا بخریم». صارم‏الدوله گفت ندارم. صمصام پاسخ داد: فکر کردى غیرت خواستم که مى‏گویى ندارم، صارم‏الدوله لبخند زد و بیست هزار تومان به صمصام داد.

صمصام و مرحوم حاج محمّدهاشم خوردآزاد شبى صمصام در حسینیه خوردآزاد(خیابان شریف‏واقفى) بر فراز منبر رفت و پس از حمد و ثناى الهى و توسّل به حضرت اباعبداللّه الحسین علیه‏السلام گفت: دیشب خواب جدّم را دیدم فرمودند فرزندم فردا شب در حسینیه(5000 تومان) از محمّدهاشم خوردآزاد دریافت مى‏کنى، دست‏اندر کارهاى روضه گفتند حاج‏آقا تشریف بیاورید پایین تا تقدیم کنیم، سیّد بعد از مکث کوتاهى گفت نه! جدم فرمودند: روى منبر بگیر!

یک وقت سیّد محمّد صمصام آن خطیب پاک‏دل مى‏گفت من آرزو به دلم ماند که یک بار براى منبر دعوتم کنند تا اینکه روزى دیدم پاکتى براى من آمده و خوشحال شدیم که بالاخره این آرزو به دلمان نماند، وقتى که پاکت را باز کردم، دیدم در نامه نوشته‏اند آقاى بهلول لطفاً به روضه ما تشریف نیاورید، این پنجاه تومان را هم پیش‏پیش بگیرید که مطمئن باشید و آنجا نیایید

واعظ صالح سیّد محمود میرهندی می فرمود: مرحوم صمصام یک شوخی مؤدبانه با من کرد، یک جایی رفته بودم منبر و من هم می دانستم هر موقع که صمصام می آمد داخل من می آمدم پایین، خلاصه منبر خراب کن خوبی بود، من که می-دانستم، وقتی می آمد، می گفتم آقا تشریف آوردند و می آمدم پایین. مرد عجیبی بود. آدم باجرأتی هم بود. من آن روز آمدم پایین و ایشان رفت منبر. این منبر من در زینبیه منزل حاج کاظم که بقالی داشت و روضه گرفته بود برپا بود. صمصام که رفت بالا چند تا شعر گفت و شروع کرد در مورد ایثار صحبت کردن و گفت بروید ایثار را از پدر این آقای میر هندی یاد بگیرید، ما گفتیم پدر ما به این آقا چه ایثاری کرده، گفت ایشان لباسش را به من داده، ما گفتیم شاید پدرمان پالتو یا عبایی به او داده، یک هفته بعدش ما رفته بودیم منزل پدرمان، گفتم پدر شما ایثاری در مورد صمصام کرده اید، پدرم شروع کرد به خنده و می گفت من روزی پالان مادیون را دادم به او تا بیندازد روی اسبش