¬¬فرزند سید محمد تقی حسینی موسوی نجفی شیرازی اصفهانی فقیه، محدث و مفسر ادیب و امام جماعت مسجد جامع عباسی و از مدرسان حوزة اصفهان در عصر صفویه است. اصل وی از نجف اشرف بوده و در شیراز متولد و در سالهای آخر عمرش در اصفهان ساکن شد. ایشان از شاگردان و مجازین شیخ صالح بن عبدالکریم بحرانی و شیخ محمد بن حسن حّر عاملی و شیخ قاسم بن محمدکاظم و شیخ عبدالعلی حویزی و مولانا محسن فیض کاشانی بوده و خودش نیز شاگردانی داشته و اجازه ای برای یکی از آن ها به نام محیی بن نبی بجستانی و دیگری برای شیخ احمد بن حسن حرّ عاملی برادر شیخ حرّ عاملی در سال 1106ق نوشته است.
وی عنایت و اهتمام کاملی به احادیث اهل بیت (علیهم السّلام) داشته و صاحب تألیفات ارزشمندی است. از جمله تفسیری بر قرآن به نام « نورالانوار و مصباح الاسرار» در پنچ جلد بزرگ به شیوة ادبی و روایی نوشته شده است.
از دیگر تألیفات او « جامع الاحکام فی مسایل الحلال و الحرام» در فقه است.
سید رضی الدین محمد در روز جمعه 7 ربیع الثانی 1113ق وفات یافت و در تکیه ای مخصوص به نام خودش تحت عنوان « آقا سید رضی » به خاک سپرده شد.
بر سنگ لوح مزارش چنین آمده است: « و بعد فقد ارتحل السیّد النجیب الفاضل الکامل التقی النقی جامع فنون العلوم مجمع محاسن الآداب و الرسوم السیّد رضی الدین محمد الحسینی شیرازی یوم الجمعه سابع شهر ربیع الثانی1113».
میرزا محسن تأثیر تبریزی در تاریخ وفات وی چنین گفته است:
پی تاریخ فوت او چو گشتم همان آقارضی تاریخ آن شد