اولین فرزند شیخ محمدعلی اعلمی هرندی در سال 1281ش در قریه هرند دیده به جهان گشود، پدرش در کسوت روحانیت نبود؛ لکن مرجع بسیاری از مردم جهت رفع امور بویژه مسائل شرعی بود.

 هبة­الله در ایام نوجوانی به همراه برادرش نورالله به اصفهان آمده و در مدرسة صدر بازار به تحصیل و کسب دانش اشتغال ورزید. در حوزة علمیه اصفهان از حضور استادانی متعدد بهره­ مند گردید. از حاج شیخ محمدرضا نجفی مسجدشاهی، حاج میرمحمدصادق مدرس خاتون­آبادی، حاج میرسید علی نجف­ آبادی، شیخ محمدحکیم خراسانی، سید محمد مدرس نجف­آبادی، علومی مانند فقه، اصول، فلسفه و حکمت را به خوبی فرا گرفت و از حاج میرزا ابوالهدی کلباسی در علم رجال بهره کافی برد. از اساتید دیگر وی شیخ علی عاشق­ آبادی است.

 از جمله شخصیت­های علمی و استادانی که به او اجازة روایتی و اجتهاد داده­ اند می­ توان از سید ابوالحسن اصفهانی، آخوند ملا محمدحسین فشارکی، آقا شیخ محمدرضا نجفی و آقا سید محمد نجف­ آبادی نام برد. اجازات مراجع نامبردة اصفهان نیز به نظر آیات عظام نجف و قم رسیده و آن­ها نیز آن را امضا نموده و به مهر خویش مزین کرده ­اند. که اشهر و اعلم آنان آقا سید ابوالحسن اصفهانی و آقا ضیاءالدین عراقی بوده ­اند.

 بنا به نوشته سید مصلح ­الدین مهدوی «شیخ هبة­الله عالمی خلیق و فاضلی محقق و دقیق بود و دائماً به تدریس و تربیت طلاب اشتغال داشت و با همه سختی­های زمان صبر و شکیبایی را از دست نداد و از جادة زهد و قناعت خارج نشد».

علی­رغم پیشنهادهای بسیار در باب جماعت در مساجد و مدارس وی از مریدداری گریزان بود. وی در مدرسة جده کوچک مجلس بحث و تدریس داشت . وی از صبح تا شب، تمام رتبه ­های درسی (از مقدمات تا سطح عالی) را تدریس می ­نموده است.

از جمله شاگردان وی می­ توان به شهید سید محمدحسین بهشتی، سید محمدباقر کتابی، سید کمال­ ا لدین نوربخش، شهید محمد منتظری، شیخ محمدحسین فاضل کوهانی علی شیخ­ الإسلام سید محمدجعفر میردامادی سدهی و شیخ ابوالفضل نجفی خوانساری، سید محمدعلی روضاتی، سید علاءالدین مدرس مطلق، سید علی میرلوحی و سید محمدعلی ابطحی اشاره کرد.

 تبحر وی در علم اصول قابل توجه بود، در مباحثه خوش­بیان و چیره­دست بود. مباحثات وی و دوستانش که معمولاً در مدرسة صدر بازار اصفهان صورت می­گرفت، بار علمی بسیار داشت. در دانش­هایی مانند ادبیات نیز در سطحی عالی تدریس می­ کرد. او را مدرسی خوش­ ذوق، دقیق و نیکوگفتار توصیف کرده­ اند.

از دوستان و یاران صمیمی وی می­ توان شهید سیدابوالحسن موسوی شمس­ آبادی، سید عبدالحسین طیب، شیخ مجدالدین نجفی (مجدالعلماء)، شیخ مرتضی اردکانی و محمدحسن سه ­چهاری را می­ توان نام برد.

از آثار وی کتاب «بابیها چه می­گویند» در سال 1348ق در مطبعه علمی در تهران به چاپ رسیده است.

  شیخ هبة­الله موحدی هرندی به واسطة بیماری سرطان معده که مدت شش ماه ادامه یافت، مدت­ها در بیمارستان­هایی از جمله بیمارستان رحیم­ زاده احمدآباد، امیرالمؤمنین(ع)، بستری بود و سرانجام در شب چهارشنبه22 صفر 1366ق/8بهمن 1327ش وفات یافت و در یکی از اتاق­های شرقی تکیة کازرونی (اتاق صدیقین) به خاک سپرده شد.