میرزا عبدالباقی، فرزند میرزامحمدعلی طبیب، از اطبای معروف اصفهان بود. وی ادبیات عرب و فلسفه را نزد همای شیرازی فرا گرفته بود و به كثرت حذاقت و تجربت در طبابت شهرت داشت.

     از امتیازات او این بود كه بسیار معقول ومؤدب حرف می زد و در خلال سخنانش، چاشنی اشعار و امثال و حكایات و مزاحهای ادبی لطیف به كار می برد و از این جهت كلام خود را در گوش مستمع مطبوع و خوش آیند می ساخت.

    این طبیب حاذق متجاوز از صد سال عمر كرد و در هجدهم ذی قعده 1346ق فوت و در صحن تكیه آغاباشی مدفون گردید.

    از فرزندانش سه تن جزو طبیبان مجرّب معروف محله پا قلعه بودند:

1-میرزا مرتضی اعتماد الحكماء؛

2- میرزا اسماعیل مشیرالحكماء؛

3-میرزا ابراهیم وثیق الحكماء.

 هر سه در تكیه آغاباشی مدفون شده اند.

    میرزاعبدالباقی برادری به نام احمد داشت كه اهل روضه و منبر بود، اما به انتساب آن خانواده او را نیز میرزا احمد حكیم می گفتند كه در سن 58 سالگی در روز 23 رمضان سال 1336ق فوت و در تخت فولاد به خاك سپرده شد.