فرزند محمدرضا بن حاج علی بن عباس از روحانیون خوشنام و واعظی متبحر ساکن محله پزوه خوراسکان است. وی سالیان متمادی در مسجد سجادیة محلة پزوه خوراسکان به نماز و منبر اشتغال داشت و در دوران خفقان رضاشاهی، پناهگاه معنوی مردم به شمار می آمد.
وی در یکم جمادی الاول 1359ق از آیت الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی صاحب اجازه تصدی امور شرعیه را دریافت نموده است که این اجازه تقریباً بلافاصله پس از درگذشت سید ابوالحسن مدیسه ای توسط آیت الله العظمی بروجردی مورد تأیید قرار گرفته است. همچنین این اجازه توسط حاج آقا رحیم ارباب در دو مرتبه مورد تأیید قرار گرفته است.
میرزا علی فقیهی در سال 1380ق وفات یافت و در تکیة ملک( گلستان شهدا) به خاک سپرده شد. وی در سرودن شعر نیز مهارت داشت بر سنگ مزارش اشعاری از خود وی منقوش است.
ایشان دارای دو فرزند پسر به نام های مرتضی و مصطفی بود که هر دو در سلک روحانیت بوده و به درجه اجتهاد نائل آمدند. فرزند بزرگش مرتضی فقیهی در حوزة علمیه اصفهان از محضر درس حاج آقا رحیم ارباب و حاج ملا هاشم جنتی استفاده برده و تا آخر عمر همچون پدر خویش در محلة پزوه خوراسکان به ارشاد مردم می پرداخت تا آنکه در سال 1377ش وفات یافت و پس از تشییع جنازه در امامزاده ابوالعباس خوراسکان به خاک سپرده شد.